خدايا، اگر اين ابرها را برانگيخته‌اي كه عذابي آورند و نماينده‌ي خشم تو باشند، از خشم تو به خودت پناه مي‌آوريم و آمرزش خواهانه به درگاهت زار مي‌گرييم. پس خشم خود را به سوي مشركان گسيل دار، و آسياب عذابت را بر سَرِ خداناشناسان به گردش درآر.
خدايا، خشكيِ سرزمين‌هاي ما را با ريزش باران خود از ميان ببر، و با روزيِ خود، وسوسه را از دل‌هاي ما بيرون كن. ما را به غير خودت سرگرم مساز، و ميان ما و سرچشمه‌ي احسانت فاصله مينداز، چون توانگر كسي است كه تو بي‌نيازش كرده باشي، و تن درست آن كس كه تو او را از بلا نگه داري.
هيچ كس را در برابر تو نه وسيله‌ي دفاع باشد، و نه آن قدرت و نيرو كه پيش قهر تو با آن پشتگرمي يابد. به هر كس هر چه خواهي فرمان دهي، و براي هر كس هر سرنوشتي كه خواهي رقم زني.
پس حمد و ستايش براي توست كه ما را از بلا نگه مي‌داري، و بايد سپاسگزار تو بود كه نعمت‌هاي خود را به ما مي‌بخشي؛ چنان ستايشي كه از حمد و سپاس ديگران ستايشگران پيش افتد و زمين و آسمان را سرشار كند.
اين تويي كه عطاهاي بزرگ مي‌بخشي و نعمت‌هاي سترگ مي‌دهي. ستايشِ كم را پذيرايي و شكرِ اندك را سپاسگزار. نيكوكار و خوش رفتار و صاحب نعمت‌هاي بسياري. جز تو معبودي نيست و بازگشت همه به سوي توست.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: